خلوتگاهي در بيابان

غلاف تمام فلزي ...

بخش يكم:
گرگ بيابان:
مانده ام اگر اين فيلم را كوبريك نساخته بود ، با چه چيزي مي شد اين محيط را توصيف كرد. كار ما اين است : تشبيه هر گروهبان و استواري كه مي بينيم به هارتمن فيلم كوبريك . انگار گروهبان ها هم همان فيلم را ديده اند تا جزء جزء فيلم را سر ما پياده كنند.
در اين پادگان كه هستيم با سرهاي تراشيده و لباسهاي يكدست بي شباهت به زندانيان نيستيم . در عمق نگاهها سؤالي هست : « راستي من اينجا چه كار مي كنم ». صبحها كه مجبورم تفنگم را – در عين نفرتي كه از آن دارم – مثل موجودي عزيز به سينه ام بچسبانم و انگشت شست روي جناغ سينه بگذارم و ورزش صبحگاهي را انجام دهم ، براي خوشايند امير فرمانده پادگان همراه با بقيه « نظر به راست» كنيم و تا آنجا كه پا توان دارد بر زمين بكوبيم و رژه برويم و همان طور در چهره ها – از گروه موزيك تا گروه رژه رونده - بي انگيزگي ، نفرت و خستگي را ببينيم ، اين سؤال را از خودم مي پرسم.
هر تنبيه اين گروهبان ، هر توهين اين استوار اسلحه دار را شنيدن و از ترس دم نزدن ، هزاران قصه را در جان آدم مي نشاند و مدام دلت پر مي زند از محيط اين پادگان لعنتي بيرون بروي و زير هوايي نفس بكشي كه آزادي تو را به يادت مي آورد.
قدر زندگي آزاد را بايد دانست ، وقتي اينجا مي آيي مي فهمي ، اصلا سربازي نرفتن و از همه امتيازات محروم شدن بهتر از اين است كه چهره اين دژبان هاي بي نزاكت را ببيني كه براي هر ورود و خروج آنقدر اذيتت مي كنند كه مي خواهي آن تير 7.62 را با غلاف تمام فلزي اش در تن همه اينها خالي كني.
پا كه از پادگان بيرون مي گذارم ، ياد خلوتگاه خودم مي افتم ، در بيابان خودم ، جائي كه مدتهاست تركش كرده ام . دلم براي آنجا ترك شده است ، نمي دانم چرا ياد آخرين جمله هاي « سرباز پاي » فيلم غلاف تمام فلزي افتاده ام : I am in a world of shit...

- posted by StpWolf @ 1:31 PM